My Daoist Life(2)

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕တာအိုဝါဒီဘဝ (My Daoist Life)

အခန္း(၂) ႏိုးထလာျခင္း

ခ်န္ေတာင္ကုန္းျမိဳ႕က ေဘးပတ္လည္မွာျမိဳ႕နယ္ေလးေတြဝိုင္းေနတဲ့ ျမိဳ႕ၾကီးတစ္ခုပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေစ်းေတြဖြင့္ဖို႕မလိုအပ္ဘူး။

အဘိုးက ယြမ္တစ္ရာေက်ာ္အကုန္ခံျပီး ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အက်ႌအသစ္ေတြဝယ္ေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေဖနဲ႕အေမပို႕ေပးလိုက္တဲ့ ႏွစ္ကူးအတြက္သုံးဖို႕ပိုက္ဆံထဲက တစ္ဝက္ေက်ာ္ေလာက္ကုန္သြားခဲ့တယ္။ အဘိုးက သူကိုယ္တိုင္ အလုပ္လုပ္ျပီး စုထားခဲ့တဲ့ေငြနဲ႕ အသားေတြ၊ ငါးေတြဝယ္ခဲ့တယ္။ ခဏေလးစဥ္းစားျပီးေနာက္မွာေတာ့ သူ မီးရွဴးမီးပန္းေတြလည္း သြားဝယ္လိုက္တယ္။

အဘိုးက မီးပန္းေတြကို ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲထည့္လိုက္ျပီး ဝမ္းနည္းစြာနဲ႕

"လူေလး၊ တျခားလူေတြက မင္းကိုလူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕မဆက္ဆံရင္ေတာင္မွ မင္းဟာမင္းတိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ရမယ္။ က်န္းမာေအာင္ေန" ဆိုျပီးေျပာတယ္။

ႏွစ္သစ္ကူးအခ်ိန္မွာဆိုရင္ လမ္းေတြမွာ အျမဲတမ္းလူေတြနဲ႕ျပည့္ေနတယ္။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ လူေတြက ႏွစ္သစ္ကူးအတြက္ျပင္ဆင္ဖို႕ေစ်းဝယ္ထြက္ၾကလို႕ပါပဲ။ လမ္းတကာမွာ လူေတြခ်ည္းျပည့္ေနေတာ့ ကိုယ့္ေ႔ရွကလမ္းကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ႏိုင္ဘူး။

လူအုပ္ေတြနဲ႕ျပည့္ၾကပ္ညွပ္ေနျပီး ရွုပ္ေထြးဆူညံေနတဲ့လမ္းထဲကို ကြၽန္ေတာ္ အဘိုးနဲ႕အတူသြားခဲ့တယ္။ အဲ့လမ္းထဲကအသံေတြက ကြၽန္ေတာ့္နားထဲေရာက္ရင္ တိတ္ဆိတ္သြားသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္အျမဲကိုင္ထားေလ့ရွိတဲ့သတၱဳတုံးေလးကို အဘိုးကၾကိဳးနဲ႕ခ်ည္ျပီး ကြၽန္ေတာ့္လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ထားေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္ျဖစ္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္က အဲ့သတၱဳတုံးေလးကိုပြတ္ေနေလ့ရွိတယ္။

သတၱဳတုံးေပၚမွာထြင္းထားတဲ့အရာက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ မွတ္မိေနခဲ့ျပီ။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္ရင္ေတာင္မွ အျဖဴအမည္းငါးက လွည့္ေနတာ၊ ေဘးပတ္လည္က အျဖဴေရာင္နဲ႕အမည္းေရာင္ငွက္ေတာင္ေမႊးေတြ ပုံေျပာင္းေနတာကိုျမင္ရတယ္။ အဘိုးက ေစ်းထဲကဝယ္လာတဲ့ပစၥည္းေတြကို ျခင္းေတာင္းထဲထည့္ျပီး အဲ့ျခင္းေတာင္းကိုေက်ာမွာလြယ္ထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အဘိုးလက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ကိုင္ထားတယ္။ လမ္းေပၚမွာရွုပ္ေထြးေနတဲ့လူေတြေၾကာင့္ အဘိုးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ခက္ခဲေနခဲ့တယ္။

လမ္းမွာ အဘိုးရပ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္းရပ္လိုက္တယ္၊ အဘိုးဆက္ေလွ်ာက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္ ရွုပ္ေထြးလွတဲ့ေစ်းထဲက ထြက္လာတယ္။

အိမ္မွာ အဘိုးနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ပဲရွိေတာ့ ႏွစ္သစ္အတြက္ ျပင္ဆင္မႈက အင္မတန္မွ႐ိုးရွင္းတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ အသားကင္ခ်ိတ္ထားျပီး ဧည့္ခန္းမွာေတာ့ ငါးေျခာက္ေတြခ်ိတ္ထားတယ္။ ဒါေတြက ႏွစ္ကူးျပီးရင္ လူၾကဳံနဲ႕ေတာင္ပိုင္းကအေဖနဲ႕အေမအတြက္ ထည့္ေပးလိုက္ဖို႕ပါပဲ။

ႏွစ္သစ္ရဲ့ပထမဆုံးရက္မွာ ေသြးဆိုတာကို မျမင္ရဘူးလို႕အယူရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၾကက္ေတြ၊ ဘဲေတြ၊ ငါးေတြကို ႏွစ္မကူးခင္မွာၾကိဳသတ္ထားရတယ္။ အဘိုးက တစ္ေန႕လုံး အလုပ္ရွုပ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညေနေစာင္းမွာေတာ့ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမီးရွဴးမီးပန္းလႊတ္ဖို႕ေခၚသြားတယ္။

အဘိုးက မီးရွဴးမီးပန္းေတြကို ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲထည့္ျပီး

"Yang Yang ဒီကိုလာခဲ့။ ဒီမီးပန္းေတြက ေျမးအတြက္ပဲ" ဆိုျပီးေျပာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က စက္ရုပ္လိုပဲ ဒီအတိုင္းကိုင္ထားခဲ့တယ္။ အဘိုးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ျပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ိႈင္ခ်ိဳင့္ဝွမ္းလြင္ျပင္နားကိုေခၚျပီးေတာ့

"ဒီကိုလာခဲ့၊ အဘိုးနဲ႕အတူတူ မီးရွဴးမီးပန္းလႊတ္မယ္" ဆိုျပီးေျပာတယ္။

အဘိုးက ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုကိုင္ျပီး မီးပန္းကိုမီးညွိလိုက္ျပီးေနာက္ လက္ကိုေျမႇာက္ထားေစလိုက္တယ္။

(ေဖာက္!)

မီးပန္းက အေပၚေျမႇာက္တက္သြားျပီး ေပါက္ကြဲသြားျပီးေနာက္ အေရာင္ငါးမ်ိဳးေပၚလာတယ္။

"ဟိုမွာၾကည့္၊ အရမ္းလွတယ္"

ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာလည္း က်ယ္ေလာင္တဲ့အသံၾကီးျမည္ဟီးသြားျပီး ရုတ္တရတ္ ျပန္သတိရလာသလိုခံစားလိုက္တယ္။

"အဘိုး"

"ေဟ၊ ဟင္??"

အဘိုးက ဓာတ္လိုက္သြားတဲ့ပုံမ်ိဳးနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ကို တအံ့တဩၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

အဘိုးက ကြၽန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကိုတင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ျပီးေတာ့

"မင္း....မင္း ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေျပာၾကည့္စမ္း" ဆိုျပီးေျပာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က

"အဘိုး" ဆိုျပီး ထပ္ေခၚလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးက ျပန္ျပီးၾကည္လင္ေနခဲ့ျပီ၊ သာမန္ကေလးလိုမ်ိဳး ဉာဏ္ရည္ျပန္ရွိလာခဲ့ျပီ။

အဘိုးက ကြၽန္ေတာ့္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေပြ႕ဖက္ျပီးေတာ့

"လိမၼာလိုက္တဲ့ေျမးေလး၊ ငါ့ရဲ့လိမၼာတဲ့ေျမးေလး" ဆိုျပီး ေျပာရင္း သူ႕မ်က္လုံးကမ်က္ရည္ေတြက်လာခဲ့တယ္။

"အဘိုး၊ ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းသြားပါျပီ"

ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ စကားမေျပာခဲ့တဲ့ကြၽန္ေတာ္က စကားကို အစီအစဥ္တက်မေျပာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့ဒီစကားေတြက ကြၽန္ေတာ့္အသက္အရြယ္ကေလးေတြေျပာတဲ့စကားနဲ႕စာရင္ ပိုျပီးေလးနက္မႈရွိတယ္။

အဘိုးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚျပီး ဧည့္ခန္းထဲက ဘိုးေဘးေတြရဲ့ကမၸည္းတိုင္ေ႔ရွသြားျပီးေတာ့ ဒူးေထာက္ရွိခိုးျပီး

"ဘိုးေဘးေတြရဲ့ ေစာင္မမႈကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဘိုးေဘးဘီဘင္ေတြ ကူညီေစာင္မေပးတာကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ဆိုျပီး ဆိုေနခဲ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္စကားမေျပာႏိုင္ခဲ့တဲ့ဒီႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ တာအိုအမွန္တရားေတြကိုနားလည္ခဲ့တယ္။ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ေလေတြ၊ ဟိုဟိုသည္သည္ယိုင္ေနတဲ့ျမက္ပင္ေတြကိုၾကည့္တာနဲ႕ ရာသီဥတုေနသာမလား၊ မိုးရြာမလားဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ခန္႕မွန္းႏိုင္တယ္။ အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုးေနတဲ့အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မတ္တပ္ရပ္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ထိုင္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လမ္းပဲေလွ်ာက္ေနေန၊ မေလွ်ာက္ပဲေနေန အျမဲတည္ရွိေနတဲ့ 'ကနဦး ခ်ိ' ကို ကြၽန္ေတာ္ခံစားလို႕ရတယ္။ အဲ့ 'ကနဦး ခ်ိ' က ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ရဲ့စုပ္ယူမႈကိုခံရျပီး ေက်ာက္ကပ္ကေနျပန္ထြက္သြားတယ္။

ဒါက ဟိုးေျမၾကီးထဲမွာဖုန္မႈန္႕ျဖစ္ေနတဲ့ဘိုးေဘးေတြနဲ႕ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ အဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ အပင္ပန္း၊ အထုေထာင္းဒဏ္အခံခဲ့ရဆုံးက အဘိုးပါပဲ။ အဘိုးရဲ့ေစာင့္ေရွာက္မႈေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့သတၱဳတုံးရဲ့ေလာကထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့မွာ......

အဲ့သတၱဳတုံးက မီးေတာက္ေလးလိုပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲက တာအိုမီးကိုထြန္းညွိေပးခဲ့တယ္။ ဒီသတၱဳတုံးေလးက ကြၽန္ေတာ္ တာအိုလမ္းစဥ္ေလ့က်င့္မႈနယ္ပယ္ထဲေရာက္ေစခဲ့တဲ့ေသာ့ခ်က္လို႕ ေျပာရင္ပိုသင့္ေတာ္မယ္ထင္ပါရဲ့။ အဲ့သတၱဳတုံးက ေၾကးနီနဲ႕လုပ္ထားျပီးေတာ့  ယင္းရန္သေကၤတရွစ္မ်ိဳးထြင္းထားတယ္။ ဒါ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အင္မတန္အဖိုးထိုက္တန္တဲ့ရတနာပါပဲ။

တာအိုအမွန္တရားကိုသိခဲ့တဲ့အခ်ိန္က ဒီထဲမွာဝိညာဥ္က်န္ထင္သြားလို႕ ဒီေၾကးနီတုံးေလးဟာ သာမန္ေၾကးနီေတြနဲ႕မတူ၊ တမူထူးျခားခဲ့တယ္။ သူ႕မွာ 'ရတနာအလင္းေရာင္' ရွိေနျပီး သာမန္သတၱဳေတြလိုမဟုတ္ေတာ့ပဲ ေျမၾကီးထဲမွာ ႏွစ္တစ္ရာေလာက္ထားရင္ေတာင္ သံေခ်းမတက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

"ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္။ Yang Yang...အဘိုး ငါ့ေျမးကိုေကာင္းေကာင္းၾကည့္ရမယ္"

ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႕ အဘိုးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆြဲမလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘိုးရဲ့ေျခေထာက္က တုန္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိတယ္။ အဘိုးက သူငယ္ငယ္က တအားပင္ပန္းခဲ့တယ္ေလ။ ႏွင္းေတြ၊ ေရခဲေတြၾကားမွာ မီးရထားသံလမ္းေဆာက္လုပ္ခဲ့ရေတာ့ ေျခေထာက္က အေအးကိုက္တဲ့ဒဏ္ခံခဲ့ရတယ္။ ရာသီဥတုအေျပာင္းအလဲတိုင္းမွာ အဘိုး ေျခေထာက္က အျမဲတမ္းကိုက္ခဲဒဏ္ခံခဲ့ရတယ္။

အဘိုးရဲ့နာက်င္မႈကိုျမင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး။

"အဘိုး ေျခေထာက္က ေနာက္ထပ္နာေနျပန္ျပီလား?"

"ေနာက္ထပ္?"

ကြၽန္ေတာ္ 'ေနာက္ထပ္'ဆိုတဲ့စာလုံးသုံးလိုက္တာကို အဘိုးမေမွ်ာ္လင့္ထားပုံပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ ကြၽန္ေတာ္ ဉာဏ္ထိုင္းသြားတုန္းက ငါးႏွစ္သားပဲရွိေသးတာကိုး။ အဲ့ေလာက္အရြယ္ပဲရွိတဲ့ကေလးက အဘိုးေရာဂါအေၾကာင္း မွတ္မိႏိုင္ပါ့မလား?

ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဒါနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး ဘာမွမရွင္းျပလိုက္ဘူး။ ဒါကလြယ္လြယ္နဲ႕ရွင္းျပလို႕လည္းမရဘူး။

"အဘိုး၊ ကြၽန္ေတာ္ ေျခေထာက္ေရေႏြးစိမ္ဖို႕ ေရပူသြားယူလိုက္မယ္"

ကြၽန္ေတာ္ အဘိုးကို အရင္ထိုင္ခိုင္းျပီးေတာ့ သစ္သားဇလုံနဲ႕ေရပူယူလာတယ္၊ အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အဘိုးရဲ့ဖိနပ္နဲ႕ေျခအိတ္ကိုခြၽတ္ျပီး ေရပူထဲစိမ္ေပးလိုက္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္က အားတက္သေရာနဲ႕

"အဘိုးေျခေထာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ေဆးေပးမယ္။ ဒီေန႕ကစျပီး အသက္အရြယ္ၾကီးတဲ့အဘိုးကို ကြၽန္ေတာ္ျပဳစုမယ္" ဆိုျပီးေျပာလိုက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲအားတက္သေရာေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးမွာေတာ့ ကေလးဆန္မႈဆိုတာရွိမွာပဲ။

ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္အဲ့လိုေျပာတာၾကားေတာ့ အဘိုးက ဝမ္းသာလုံးဆို႕သြားျပီး မ်က္ရည္တဝဲဝဲနဲ႕

"ေအး၊ ေအး၊ ငါ့ေျမး Yang Yang က သိတတ္တယ္" ဆိုျပီးျပန္ေျပာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က အဘိုးေျခေထာက္ကို လက္တစ္ဖက္နဲ႕ေဆးေပးေနရင္း ေနာက္လက္တစ္ဖက္က 'ကနဦး ခ်ိ' ကိုသုံးျပီးေတာ့ အဘိုးရဲ့ကိုက္ခဲတဲ့ဒဏ္ရာေတြကိုႏွိပ္ေပးလိုက္တယ္။

"အင္း၊ သက္ေတာင့္သက္သာရွိတယ္"

အဘိုးက သူ႕ေျခေထာက္သက္သာလာတာကို သတိမထားမိေပမယ့္လည္း သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေနလို႕ထိုင္လို႕ေကာင္းတယ္လို႕ ခံစားေနရတယ္။

၁၉၉၉ ခုႏွစ္  ယုန္ႏွစ္၊ အဲ့ႏွစ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဘဝအသစ္စတင္တဲ့ႏွစ္လို႕ဆိုႏိုင္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ရြာသားေတြရဲ့မ်က္လုံးထဲမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ထူးျခားတဲ့လူတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ရြာထဲက ကေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္နား မကပ္ရဲၾကဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႕ေျပာရရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဒီကေလးေတြရဲ့ေလာကထဲက ထြက္ခဲ့တာၾကာခဲ့ျပီ။ ကြၽန္ေတာ္ စကားလည္းသိပ္မေျပာသလို သိပ္လည္းမျပဳံးခဲ့ဘူး။

ကြၽန္ေတာ္ စကားျပန္ေျပာႏိုင္ျပီဆိုတာ အေဖနဲ႕အေမသိခဲ့ေပမယ့္လည္း သူတို႕ဆီက ဘာသံမွမၾကားရဘူး။ ၾကည့္ရတာေတာ့ သူတို႕ ကြၽန္ေတာ့္ကို စြန္႕လႊတ္လိုက္ပုံပဲ။

ဟုတ္ပါတယ္၊ တျခားကေလးေတြနဲ႕စာရင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မတူညီတာေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုမွာ ကြၽန္ေတာ့္ညီေလးကိုပါထည့္တြက္လိုက္မယ္ဆိုရင္ စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲ့ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕မွာ ငါးဧကေက်ာ္တဲ့ လူငါးေယာက္စာလယ္ကြက္ၾကီးရွိတယ္။ အဘိုးက ႏြားဝါၾကီးတစ္ေကာင္ေမြးထားတယ္။ အခု ကြၽန္ေတာ့္အေျခအေနကေကာင္းလာခဲ့ျပီဆိုေတာ့ ႏြားကိုစားက်က္ထဲလႊတ္ဖို႕တာဝန္က ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚက်လာခဲ့တယ္။

ရြာကကေလးေတြက ကြၽန္ေတာ္နဲ႕မေပါင္းဘူးဆိုေတာ့ သူတို႕က ကြၽန္ေတာ့္ကိုသူတို႕ႏြားေတြနဲ႕အတူ ႏြားေက်ာင္းဖို႕ ဘယ္ေခၚပါ့မလဲ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေတာေတာင္ထဲအထိမသြားခ်င္ပါဘူး၊ လယ္ကြက္ေတြၾကားက ကုန္းျမင့္ေတြမွာေပါက္ေနတဲ့ျမက္ေတြက လတ္ဆတ္ျပီးႏူးညံ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့နားမွာႏြားေပးမေက်ာင္းခိုင္းဘူး၊ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ လယ္ထဲက ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြကိုစားလိုက္မွာစိုးလို႕။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္ေပၚအထိသြားတာက အဲ့နားကေတာင္ကုန္းေတြသြားတာထက္ အလုပ္ရွုပ္တယ္ေလ။

ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ နည္းလမ္းေကာင္းတစ္ခုရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ 'ကနဦး ခ်ိ' ကိုသုံးျပီး ႏြားရဲ့ေခါင္းကိုပုတ္ျပီးေတာ့

"ျမက္ပဲစားခြင့္ျပဳမယ္" လို႕ေအာ္လိုက္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ႏြားေတြကိုဘယ္လိုထိန္းေက်ာင္းရမယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲ့လိုပုတ္တာက အလုပ္ျဖစ္သြားတယ္။ ႏြားမွာသိုင္းထားတဲ့ၾကိဳးကို ႏြားခ်ိဳမွာပဲပတ္ခ်ည္လိုက္ျပီးေတာ့ ႏြားကိုလႊတ္ျပီး ကြၽန္ေတာ္ကလမ္းေဘးကေက်ာက္တုံးေပၚမွာ ထိုင္ျပီးဟိုေငးဒီေငး ေငးေနခဲ့တယ္။

ႏြားကိုဒီအတိုင္းလႊတ္ထားတာျမင္တဲ့ရြာသားတစ္ေယာက္က အေလာတၾကီးနဲ႕ေရာက္လာျပီး

"Yang Yang ၊ မင္း ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား? အကယ္၍ ငါတို႕လယ္ကြက္က သီးႏွံေတြအစားခံရရင္ မင္းတို႕အိမ္မွာအေလ်ာ္လာေတာင္းမယ္" ဆိုျပီးေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူနဲ႕ျပိဳင္ျပီး ျငင္းမေနဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ကြၽန္ေတာ့္ဆီကိုလာျပီး ဘာျဖစ္တာလဲလို႕မေမးရဲၾကဘူး။

အဲ့လူက သူ႕လယ္ကြက္ထဲျပန္သြားေတာ့ ႏြားက လယ္ထဲက သီးႏွံတစ္ေစ့ေလးေတာင္မစားပဲ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႕ျမက္စားေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲ့အေၾကာင္း ရြာထဲျပန္႕သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က်ိန္စာတိုက္ခံရတယ္ဆိုတာကို ရြာသားေတြပိုယုံသြားၾကတယ္။ မဟုတ္ရင္ ဒီလိုထူးဆန္းေထြလာျဖစ္စဥ္ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ?

လူေတြက ကြၽန္ေတာ္က်ိန္စာတိုက္ခံရတယ္ဆိုျပီးေျပာတာကို အဘိုးၾကားရင္ တအားစိတ္ဆိုးျပီး ရြာသားေတြကို ခဏခဏဆူတတ္တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႕ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရြာသားေတြက အဲ့အေၾကာင္းကိုကြၽန္ေတာ့္ေ႔ရွမွာ မေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း လူေတြတိတ္တိတ္ေလးေျပာတာကိုေတာ့ ဘယ္သူတားႏိုင္မွာမို႕လဲ? ရြာက ကေလးေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ မကစားရဲၾကဘူး။အဲ့ႏွစ္ ႏွစ္ဝက္ေလာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ဖို႕အခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ခုနစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ျပီ။ တာအိုေလ့က်င့္မႈေၾကာင့္ ေႏွာင့္ေႏွးမသြားခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ကတည္းက မူၾကိဳတက္ျပီး ၉၈ ဆို မူလတန္းသြားခဲ့ရမွာ။ ဒါေပမယ္႔လည္း ကြၽန္ေတာ္ အခ်ိန္မွီႏိုးထသြားေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ႏို႕မို႕ဆို မူလတန္းတက္ဖို႕ကို ရာစုႏွစ္တစ္ခုထပ္ေစာင့္ရမွာ.....

ကြၽန္ေတာ္ မူလတန္းတက္မယ့္ကိစၥနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး အေဖနဲ႕အေမက ဂ႐ုစိုက္ပုံေတာင္မေပၚပါဘူး၊ ပိုက္ဆံလည္းမပို႕ေပးခဲ့ဘူး။ အဘိုးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေဖ၊ အေမအေပၚ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ျပီ။ အဘြားသာ ကြၽန္ေတာ့္ညီေလးကိုေစာင့္ေရွာက္ေနတာမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ အဘိုးက အဘြားကို 'ရွစ္ေထာင့္ရြာ' ကိုခ်က္ခ်င္းျပန္လာခိုင္းလိမ့္မယ္ထင္တယ္။

ေက်ာင္းသြားရတဲ့ကိစၥနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး တျခားကေလးေတြနဲ႕စာလ်ဥ္း ကြၽန္ေတာ္သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။ အျမင့္ကိုေရာက္ေလ၊ အေဝးကိုပိုျမင္ႏိုင္ေလပဲ။ ေလာကၾကီးရဲ့နက္နဲရွုပ္ေထြးမႈေတြက အဆုံးအစမရွိဘူး၊ အလြယ္တကူနဲ႕သေဘာမေပါက္ႏိုင္ဘူး။ အဲ့ဒါကို ဘယ္အရာကမ်ားယွဥ္ႏိုင္လို႕လဲ? ကြၽန္ေတာ္ႏိုးထလာခဲ့ေပမယ့္လည္း ဘဝကလုံးဝေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျပီ။

ေက်ာင္းအပ္ရမယ့္ေန႕မွာ အဘိုးကကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႕တယ္။ အျပင္ထြက္ခါနီးမွာ ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းကင္ၾကီးကိုၾကည့္ျပီးေနာက္ အိမ္ထဲျပန္ေျပးဝင္ျပီးထီးယူလိုက္တယ္။ အဘိုးက ကြၽန္ေတာ္ထီးယူတာကို နားမလည္ႏိုင္ပဲ

"Yang Yang ၊ အျပင္မွာေနသာေနတာ ဘာလို႕ထီးယူတာလဲ? ေနေရာင္ဒဏ္ခံရမွာစိုးလို႕လား" ဆိုျပီးေမးတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွမရွင္းျပပဲ ထီးကိုပဲကိုင္ထားျပီးေတာ့

"မၾကာခင္ အသုံးဝင္ပါလိမ့္မယ္" ဆိုျပီးျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

ရြာထဲကဖက္တီး Huang Shulang က ကြၽန္ေတာ္ထီးကိုင္ထားတာျမင္ေတာ့

"ဟိုမွာၾကည့္စမ္း။ အဲ့ငတုံးက ဒီေလာက္ေနသာေနတာ ထီးကိုင္ထားတယ္" ဆိုျပီး ေအာ္ျပီးေျပာတယ္။

ဖက္တီးရဲ့အေဖ Huang Kui က ရြာထဲကသားသတ္သမားပါ။ ရြာထဲမွာ ဝက္သတ္ခ်င္ရင္ သူ႕ဆီလာအပ္ၾကရတယ္။ သူတို႕အိမ္က အျမဲအသားဟင္းစားရျပီး Huang Shulang က အသားစားရတာ အင္မတန္ၾကိဳက္တယ္။ အဲ့လိုစားလို႕လည္း ေနာက္ဆုံးမွာ ဖက္တီးျဖစ္လာတာေပါ့။ ရြာသားေတြေျပာၾကတာကေတာ့

'အိမ္မွာဝက္သတ္ျပီး အိမ္ေပၚမွာေတာ့ ဝက္တစ္ေကာင္ေမြးထားတယ္' တဲ့။

အဘိုးက Huang Shulang ေျပာတာၾကားေတာ့ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ျပီး

"Huang Shu Lang ၊ ေက်ာင္းမွာ မင္းကအျမဲဘဲဥကိုက္တယ္မဟုတ္လား။ ၾကည့္ရတာ မင္းစားတဲ့အသားေတြက ဦးေႏွာက္ဆီမေရာက္ပဲ အဆီပဲျဖစ္သြားပုံရတယ္" ဆိုျပီးေျပာလိုက္တယ္။

Huang Shu Lang က ကြၽန္ေတာ့္အဘိုးကိုမေၾကာက္ပဲနဲ႕

"ကြၽန္ေတာ္ စာေမးပြဲက်သြားေတာ့ တစ္ႏွစ္ေအာက္သြားျပီး Yang Yang နဲ႕တစ္တန္းတည္းတက္ရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာၾကည့္ထားပါ၊ ခင္ဗ်ားမိသားစုက Yang Yang က အတန္းထဲမွာ ေနာက္ဆုံးကေရရင္ ပထမရလိမ့္မယ္" ဆိုျပီးျပန္ေျပာတယ္။

အဘိုးကရယ္ျပီး

"Huang Shulang.....မင္းအိပ္ယာကမႏိုးေသးဘူးထင္တယ္" ဆိုျပီးေျပာတယ္။

ေက်ာင္းကဆရာေတြက ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားမႈအေၾကာင္းကိုအကုန္သိၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ပထမတန္းက တစ္ခန္းပဲရွိတယ္။ ဆရာမ Guo Daoying က ကြၽန္ေတာ့္ကိုလက္မခံခ်င္ေပမယ့္လည္း အသက္ျပည့္ေနေတာ့ မလြဲသာမေရွာင္သာနဲ႕လက္ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မ်က္ႏွာၾကည့္တာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေက်ာင္းသားအျဖစ္လက္မခံခ်င္တာ သိသာတယ္။

 Patriarch [Sloth]